Fed'in bir kez daha, finans piyasalarında bzoulmalara neden olmadan ve reel ekonomi için çok fazla risk yaratmadan hünerli bir geçişi yönetmesi takdire değer.
Bu başarıyı devam ettirmek, merkez bankasının yalnızca uyumlu politika oluşturmaya devam etmesinden daha fazlasına ihtiyaç duyacak. Bu, büyük oranda, ABD'de maliye politikasına ve yapısal reformlara ve aynı zamanda finans piyasalarının Fed politikası ve diğer sistemik olarak önem arzeden merkez bankalarının (özellikle Avrupa Merkez Bankası, Japonya Merkez Bankası ve Çin Merkez Bankası) hareketleri arasındaki ayrışmaya uyum sağlamasına bağlı olacak.
Ağustos 2010'da Fed, finans piyasalarını normalleştirmeye yönelik politikalardan, daha geniş çaplı makroekonomik sonuçlar verecek hareketlere geçti. Bu değişim başladığı zaman, birçok Fed yetkilisinin deneysel politika tedbirlerine ya da bu inisiyatifleri sürdürebildikleri kadar sürdürmeye gömülmesinin beklendiği şüphesine sahiptim. Banka'nın ne denli olağandışı politikalar uyguladığı ortaya çıktıkça, bu politikalardan piyasada rahatsızlık yaratmadan çıkabilmesine yönelik endişeler arttı.
İki faktör bu endişelerin artmasına neden oldu.
* Fed "şehirdeki yegane oyun" olarak kalmaya devam etti: Fed, Kongre'deki politik kutuplaşmanın hen maliye politikası hem de yapısal reformları felç etmesi ile birlikte, diğer politika yapıcı birimlerden çok az destek aldı. Bu durum, Fed'in, bu göreve uygun araçları olmamasına karşın, muazzam bir politika yükü taşımaya devam etmesini gerektirdi.
*Piyasalar, Fed Başkanı Ben Bernanke'nin 22 Mayıs'ta bankanın ekonomiye büyük miktarlı menkul kıymet alımı yaparak parasal genişleme yoluyla sağladığı desteği kademeli olarak azaltacağının işaretini vermesinden sonra, Mayıs-Haziran 2013'te "taper tantrum" (azaltım öfkesi) olarak adlandırılan durum ile tepki gösterdi. Bernanke'nin varlık alımlarının azaltılmasına yönelik niyetini dile getirmesinden altı hafta sonra, piyasalar teilyonlarca dolar erimeye neden olan ve verimli işleyişe tehdit oluşturan düzensiz davranış biçimine sürüklendi.
